ازکرامات امامزاده عبدالله بن محمد باقر ع

  کرامات امامزادگان

از این امامزادگان والامقام کرامات زیادی دیده شده است ولی مهمترین آن کرامت نورباران این دو امامزاده عظیم الشان می باشد . من خودم بارها از زبان بزرگان و افراد مسن روستا این ماجرا را شنیده ام . و دوست داشتم به نوعی این موضوع را جهت اطلاع علاقه مندان درج نمایم .

حجه الاسلام والمسلمین جناب آقای حاج شیخ عبدالحسین مطهری که از اساتید حوزه و دانشگاه و شخصیتی عالم وفاضل و از اهالی روستای امامزاده عبدالله می باشند شرح آخرین نور باران  را آنطور که خود مشاهده نموده است در سخنرانی بعد از ظهر روز 5 شنبه مورخ 89/10/16در مراسم رونمایی از گنبد مطهر امامزاده شاه محمود (ع)در جوار بارگاه مقدس حضرت امامزاده عبدالله(ع)این گونه بیان نمودند .

در یک شب پاییزی سال 1343 ، نماز مغرب و عشاء به امامت مرحوم مغفور کربلایی عوض درویشی در مسجدی که در جنوب و چسبیده به امام زاده عبدالله بود  برگزار گردید ( به منظور توسعه حرم امام زاده بین سالهای 1370 الی 1373 تخریب و به شبستان حرم اضافهدگردید)، پس از اقامه نماز مردم کم کم به خانه هایشان بر می گشتند . موذن امامزاده عبدالله  ، جناب آقای مشهدی عبدالعلی درویشی که هنوز هم توفیق اقامه اذان در  این امامزاده  را دارد ، آرام آرام درب ها را می بست ، تنها فانوسی  ، روشنی بخش محیط داخل حرم بود .

ناگهان محیط اطراف حرم به طور عجیبی منور گردید ؛ گویی پروژکتورهایی بسیار قوی که یک باره محیطی را روشن ساخته باشند . در آن زمان از برق و الکتریسیته در این روستاها خبری نبود (سال 1364 روستا از نعمت برق برخوردار گردید ).حرم کوچک و محقر امامزاده عبدالله و حیاط آن روشنایی خاصی را به خود می دید . از گلدسته ها و گنبد امامزاده عبدالله و گنبد امامزاده شاه محمود تا ارتفاع 50الی 60متر نور فواره می کشید ، مردمی که برای اولین بار دیده بودند شگفت زده شدند اما آنهایی که در سالهای قبل هم چنین امری را مشاهده کرده بودند برایشان مسرت بخش تر بود . موذن دوباره شروع به گفتن اذان کرد ؛ روشنایی لحظه به لحظه بیشتر می شد . مردم روستاههای نزدیک با هر وسیله ای که داشتند و بعضی هم با پای پیاده خودشان را به حرم می رساندند . صلواتهای بلند و پی در پی مردم ؛ نغمه چاوشی و اذان بلند موذن حال و هوای خاصی را به روستا و حرم بخشیده بود . هیچ کس جرات نزدیک شدن به ضریح و داخل حرم را پیدا نمی کرد .این نورافشانی و نورباران حدود یک ساعت و بیست دقیقه ای طول کشید . و سپس آرام آرام تلاء لو  و فواره کشیدن نور کمتر و کمتر شد تا جایی که دوباره تاریکی همه جارا فرا گرفت .

بعضی از مردم دیگر روستاها ،من جمله روستای عامری (که حدود 10کیلومتر با روستای شاه عبدالله فاصله دارد )و بعضی از آنان هنوز در قید حیات هستند از آن فاصله خود شاهد ماجرا بوده اند .فردای آن روز مرحوم کربلای عوض درویشی که روحانی و امام جماعت روستای امام زاده عبدالله بود نامه ای را {توسط جناب آقای شیخ ملایوسف درویشی روحانی و امام جماعت فعلی امامزاده که خود نیز از شاهدان عینی ماجرا می باشند }به مرحوم آیت الله شریعت که از علمای بنام آن زمان و اصالتا بهبهانی ولی ساکن دیلم بود نوشته و شرح ماجرا را توضیح دادند .ایشان هم نامه را به دفتر آیت الله العظمی حکیم (ره) در قم فرستادند . که از دفتر آن بزگوار این گونه اعلام گردید .«بعضی اوقات وجود مقدس حضرت حجه ابن الحسن (عج)به زیارت مشاهد مشرفه می آید و نورش همه جا را فرا می گیرد»البته در اماکن مقدس دیگری هم از این نوربارا ن ها مشاهده گردیده است.

از زیباترین جلوه های حضور مردم و علاقه وافر آنها به امامزاده در ایام مذهبی و مناسبت ها می توان به مراسم روز تاسوعا اشاره کرد که هزاران نفر از مردم منطقه بویژه عزاداران حسینی از بندردیلم با پیاده روی مسیر 15 کیلومتری در صحن حرم مطهر جمع شده و به عزاداری میپردازند.

بخشی از کرامات امامزاده  عبدالله بن محمد باقر ع که توسط آقای حاج شیخ ملا یوسف درویشی روحانی وامام جماعت محل  به ثبت رسیده:

نورباران حرمین  

در سال 1339 یا 1340 {شمسی} شب جمعه بعد از نماز مغرب و عشاء ناگهان صدای عده ای از اهالی روستا بلند شد سراغ گرفتم چه خبر است گفتند عده ای دارند دعوا می کنند! بعد پیرزنی بنام والده مشهدی عبدالعلی گفت می گویند امامزاده عبدالله نورباران می کند! بنده رفتم طرف امامزاده ناگهان دیدم گنبد امامزاده محمود که فاصله ای با {گنبد} امامزاده عبدالله ندارد به اندازه یک لامپ صد {وات} روشن است ناگهان صدا از داخل صحن امامزاده عبدالله بلند شد. دیدم تمام داخل حرم به اضافه دو تا گلدسته وگنبد قدیمی روشن است درست مانند گنبد امامزاده محمود روشنایی می دهند مردم روستا با سلام و صلوات شادی می کردند زنها هلهله می کردند مرحوم کربلایی عوض{امام جماعت سابق} که ناظر این کرامت بود فرمود الان یک ساعت و ربع است که نورباران ادامه دارد. شاهدین این قضیه 1- مرحوم کربلایی عوض روضه خوان 2- مرحوم مشهدی ابراهیم 3- دی {مادر}غلامشاه 4- مرحوم مشهدی بهرام و آنهایی که تا این تاریخ زنده اند 1- مشهدی عبدالعلی 2- حاج جوهر 3- مشهدی غلامشاه کربلایی مصطفی 4- حاج عبداامام 5- حاج شیخ عبدالحسین مطهری و کل اهالی روستا و خود اینجانب یوسف درویشی و برادرانم بنام عبدالله و مراد . خدا را شاهد می گیرم که این قضیه را به چشم خود دیدم روز بعد رفتم دیلم پیش مرحوم حاج شیخ عبدالوهاب شریعت نامه از طرف مرحوم کربلایی عوض بردم خیلی خوشحال شد اظهار داشت این نور امام زمان (ع) بوده که به زیارت امامزاده عبدالله (ع) آمده است.تاریخ 82/5/22

یادآوری می کنم که معجزه نورباران در زمانهای قدیم به کرات توسط اهالی رویت می شد و این قضیه که جناب پدر بزرگوارم نقل نموده از معروفترینشان است . ولی متاسفانه سعادت دیدن این چنین معجزاتی در سالهای اخیر از ما سلب شده است.

شفا یافتن دختر نابینا

در تاریخ 13 اردیبهشت 1376 روز شنبه بعدازظهر بنا به گفته حاج مصطفی و فرج درویشی و تعدادی از زنان روستا که شاهدان عینی بودند دختری از اهواز که خود و مادرش عرب زبان بودند مدت 7 سال نابینا بود و سنش به 17 سالگی میرسید به اذن خدا و به برکت کرامت امام زاده عبدالله(ع) چشمهایش روشن{بینا} شد و خود اینجانب صدای هلهله و شادی آنها را به گوش شنیدم.

شفا یافتن زنی که سردرد داشت

در تاریخ 79/2/3 برابر با 18 ماه محرم الحرام روز شنبه همسرمالک فرزند مرحوم شکرالله ساکن {شهرستان} هندیجان روستای چم رحمان که ناراحتی شدیدی از ناحیه سر داشت و گویا ناراحتی قلبی نیز داشت حدود 45 دقیقه مانده تا اذان مغرب {برای توسل} کنار ضریح امامزاده عبدالله می نشیند. زنهای همراه به او می گویند همین جا دراز بکش و استراحت کن. در همین حال به خواب می رود  که ناگهان سید بزرگواری که چوب خیزرانی در دست دارد از ناحیه سرش به او اشاره می کند که بلند شو. ان زن می گوید سرم درد می کند . سید می فرماید بلند شو که سرت خوب شد و این زن هم بنا بر گفته شاهدان عینی که تعدادی از زنان روستا بودند مانند مادر اسماعیل (همسرحاج حسین) که در آنجا حضور داشتند بلند شد با حالتی که صحیح و سالم بود.                                                    

شفا یافتن دختر نابینا (کرامتی دیگر)

در تاریخ 84/4/9 قبل از باراندازی حرم شاه عبدالله که هنوز بارگاه قبلی امامزاده وجود داشت فردی بنام حاجی سام  ناصری معروف به بو حسین که در حال حاضر ساکن بندر دیلم هستند و قبلا در روستای بنه احمد (از توابع بندردیلم) زندگی می کردند از امام زاده بیرون آمد و اعلام کرد که دخترم بیناییش را از دست داده بود او را جهت مداوا به شیراز بردم که دکتر گفت علاج ندارد ولی الان به برکت امامزاده عبدالله چشمهایش روشن{بینا} شد. یکی از شاهدان عینی که یادم می آید مشهدی عوض درویشی معروف به بوکنار بودند.